Koń jaki jest każdy widzi.

Aby właściwie ocenić konia, trzeba postępować metodycznie, przechodząc od wrażenia ogólnego do szczegółów. Jeżeli na samym wstępie naszą uwagę zwróci jakaś pojedyncza cecha, pozytywna bądź negatywna, może to wpłynąć na późniejszy osąd.

A teraz budowa konia tak jak go widzimy czyli z zewnątrz. 

1.Nasada ogona
2.Zad
3.Guz biodrowy
4.Lędźwie
5.Słabizna(bok)
6.Grzbiet
7.Popręg
8.Kłąb
9.Grzebień szyi
10.Grzywa
11.Potylica
12.Czoło
13.Kość policzkowa
14.Ganasz
15.Chrapy
16.Rowek bródkowy
17.Gardło
18.Staw barkowy(ramienny)
19.Pierś
20.Mięsień piersiowy
21.Łokieć
22.Podramię
23.Nadgarstek
24.Nadpęcie
25.Koronka
26.Kopyto
27.Piętka
28.Pęcina
29.Ostroga
30.Ścięgna zginaczy
31.Kasztan
32.Mostek
33.Brzuch
34.Kolano
35.Udo
36.Staw skokowy
37.Zajęczak
38.Goleń(śródstopie)
39.Staw pęcinowy
40.Guz kulszowy

Głowa konia

Kopyto

Oko

Wnętrze

I to tyle.

Moja przygoda z końmi.

Moja przygoda z końmi zaczęła się 8 maja 2012 roku, tak na dobre. Wcześniej byłam na obozie, na którym trochę się nauczyłam jeździć. Teraz regularnie uczęszczam do stadniny, MKJ Cwał w Radomiu. Zawsze kochałam konie, zadziwiały mnie swoją gracją i mądrością. Dla mnie są bardzo mądre i piękne nawet, jeśli ten koń miał by być gruby i niezgrabny dla mnie będzie piękny. Chciałam wcześniej już jeździć, ale moi rodzice stwierdzili, że jestem za mała i nie mogę jeździć i dopiero jak dorosnę to o tym pomyślą. Teraz jak już jestem dla nich wystarczająco duża to mnie zapisali do szkółki. Moja pierwsza jazda w tej stadninie odbyła się 8 maja 2012 roku zapamiętałam tą datę, ponieważ to jeden z najważniejszych dni w moim życiu. Pierwszy raz pojechałam na koniu, ogierze o imieniu Velto Damiro w skrócie po prostu Velto, odtąd został moim ulubieńcem. Pokochałam go od pierwszego wejrzenia. Jest cudownym koniem nie jest już, zamłodym ale jest wspaniały. Jest rasy małopolskiej, maści gniadej. Jeżdżę już kłusem i uczę się galopu. Mój pierwszy galop skończył się tak, że spadłam i do dziś, choć upłyną już jakiś miesiąc boli mnie kość ogonowa. Pierwszy galop był na właśnie Velto. Nie obwiniam go za to, bo to niej ego wina po prostu się przestraszył, bo tam jest blisko ulica i po prostu uskoczył w bok a ja wyleciałam w górę i potem spadłam. On jest dosyć wysoki, więc nieźle spadłam, ale jak to mówi pani Dagmara moja instruktorka , Jeździec bez upadku to jak żołnierz bez karabinu”. Teraz doskonale galop i mam nadzieję, że niedługo skoki. Już nie mogę się doczekać zawsze lubiłam skoki i sama chce kiedyś skakać na wielkich zawodach, ale na razie to tylko marzenia. Co więcej mówić na razie się jeszcze uczę. Niestety zdęci na razie nie mam, bo niema mi, kto zrobić, ale postaram się jechać z siostrą i poproszę ją o zrobienie.

Niestety strony nie ma choć kiedyś była ale jak teraz szukałam to nie było coś się zacieło.

Miłego czytania.

I obiecane zdjęcia.

Ja na Brzoście wszystkie zdjęcia z jednego dnia. Filmiku żadnego nie mam. 

Rośliny trujące dla konia.

Zatrucia roślinami zdarzają się stosunkowo rzadko. Chociaż ludowa mądrość głosi, że ,, koń nie jada tego, co mu szkodzi". Warto poznać rośliny najczęściej będące przyczyną zatruć. 

Zatrucia pokarmowe.

Może być wywołane spożyciem niektórych liści  drzew, a nawet ich owoców ( np. żołędzie ).

Tuja ( Thuja occidentalis )

Dęb szypułkowy ( Quercus robur )

Ligustr ( Ligustrum vulgare )

Cis ( Taxus baccata )

Trzmielina ( Fusaginem )

Przebarwienia skóry.
Przebarwienia na skórze po przebywaniu na słońcu mogą być skutkiem spożycia roślin trujących.


Blekot ( Hyoscyamus niger )

Pokrzyk ( Atropa belladonna )

Datura ( Datura stramonium )

Dziurawiec ( Hyperatum perforatum  )

Robinia akacjowa ( Robinia pseudoacacia )

Skrzyp ( Equisetum )

Symptomy sercowe
Są typowe dla zatruć naparstnicą i bluszczem.


Naparstnica purpurowa ( Digitalis purpurea )

Bluszcz (Glechoma hederacea )

Zatrucia pokarmowe.
Mogą być wywołane spożyciem liści lub kwiatów.



Szalej ( Conium maculatum )

Oleander pospolity ( Nerium oleander )

Gorczyca ( Sinapis arvensis )

Starzec Jakubek ( Senecio Jacobek )

Tojad mocny ( Aconitum napellus )

Mam nadzieje że ten post się spodobał. Długo nad nim pracowałam ale w końcu skończyłam. Jeśli się wam podoba to komentujcie. Dzięki za czytanie bloga.

W co się ubrać do jazdy konnej ?

Bryczesy

Specjalne spodnie do jazdy konnej zapewniające swobodę ruchów, nie posiadające ciasnych szwów po wewnętrznej stronie nóg (tam, gdzie nogi przylegają do siodła lub konia). Chronią przed obtarciami, pozwalają na wygodny i prawidłowy dosiad. Mogą być obcisłe i dokładnie opinać nogi jeźdźca, zwane rajtuzami (niem.) - "Reithose"  lub bufiaste w części udowej jak np. bryczesy kawaleryjskie. Posiadają tzw. lej, czyli wzmocnienie. Wyróżnia się leje kolanowe i pełne leje. Te pierwsze to wzmocnienia tylko po wewnętrznej stronie kolan. Pełne leje to wzmocnienia nałydkach oraz wewnętrznej stronie ud i siedzeniu.

Czapsy

Rodzaj długich, najczęściej wykonanych ze skóry ochraniaczy na nogi jeźdźca. Czapsy zaczynają się od stopy do końca łydki mają specjalną gumkę, którą wkładamy pod stopę. Mogą być na rzep lub suwak.

Kask

Kask jest częściom ubioru jeźdźca. Jest bardzo twardy i dlatego dobrze chroni głowę przed urazami i zranieniami. Daszek słanie nasze oczy żeby nas ni oślepiało słońce. Jest jedną z najważniejszych części ubioru.

Sztyblety 

Skórzane buty na płaskiej podeszwie i z nierozcinaną cholewą ponad kostkę, która zaopatrzona jest w elastyczną gumę po bokach ułatwiającą zakładanie. Pierwotnie używane w jeździectwie. Mają zapewnić prawidłowe ułożenie nogi w strzemieniu i wygodę. Wysokość ponad kostkę ochrania ją przed obcieraniem.

Skarpetki

Skarpetki mogą być zamiast czapsów, ale nie są konieczne to zależy, w czym nam wygodniej będzie jeździć ja osobiście posiadam i czapsy i skarpetki. W skarpetkach jeżdżę zimą a w czapsach latem. Oczywiście nie muszą to być skarpetki ze sklepu jeździeckiego, bo mogą być takie z marketu różnią się tylko metką ja mam dwie pary ze sklepu jeździeckiego dostałam od siostry na urodziny a dwie kupiłam w Realu. Więc można je kupić, ale to zależy, w czym nam będzie wygodniej.

Palcat

Krótki bat skokowy o przepisowej długości do 75 cm. Pomoc jeździecka, służąca do wzmocnienia łydki lub skarcenia konia. Palcatem klepie się konia po łopatce lub tuż za łydką jeźdźca. Palcata powinno się używać dopiero wtedy, gdy opanowane jest panowanie nad koniem za pomocą łydek i dosiadu.

Oficerki 

Buty o wysokich cholewach, zazwyczaj skórzane, używane do jazdy konnej. Mają sztywną i pozbawioną wyraźnego bieżnikapodeszwę, która umożliwia prawidłowe oparcie stopy w strzemieniu i pozwala na bezpieczne wysunięcie stopy w razie upadku z konia. Cholewa jest często usztywniona w tylnej części tak, aby nie opadała i nie marszczyła się w dolnej części. Obuwie tego rodzaju używane jest także w wojsku jako element stroju paradnego.

Do jazdy konnej używane są także wysokie buty wykonane z tworzyw sztucznych takich jak guma i PCW, podobne do skórzanych ale całkowicie nieprzemakalne. Są tańsze, ale nie dają tak dobrego ułożenia stopy w strzemionach jak skórzane. W zamian dają pełną ochronę przed przemakaniem, łatwo się je czyści i nie wymagają szczególnej konserwacji.

Kamizelka ochronna

Chroni nasze plecy i klatkę piersiową przed upadkiem z konia. Nie trzeba jej kupować ale jeśli chcemy zapewnić sobie dodatkowe bezpieczeństwo to polecam ja akurat takiej nie posiadam. Co więcej mówić po prostu nas ochrania.

Rękawiczki

Rękawiczki chronią nasze ręce przed otarciami, a w  zimę przed zimnem. Mogą być bawełniane lub skórzane. Nie są obowiązkowe ale jest nam wygodniej  gdy je nosimy. 

Rasy koni - mniejszych i większych

Kilka ras koni i małych i dużych. Miłego czytania.

Aegidienberger

Mocny koń średniej wielkości w typie kuca islandzkiego i swobodą chodów konia paso. Wysokie na 140-150 cm koniki występują raczej w ciemnych maściach. Głowa szlachetnej budowy o prostym profilu, kończyny mocne.

Doskonały do rekreacji, chętny do pracy pod siodłem, ma zdolności do specyficznych chodów. Małe zdolności do skoków, wynagrodzone są zdolnościami do inochodu i toltu. Tolt bardzo naturalny i efektywny - z fazą oparcia na jednej kończynie.Rasa została wyhodowana w stadninie w Aegidienbergu koło Kolonii (Nadrenia). Powstała przez krzyżowanie kuca islandzkiego (ze względu na łagodne usposobienie) i paso (swoboda chodów - jw.).

Konie agresywne lub flegmatyczne są eliminowane z hodowli. W Niemczech należy do najbardziej lubianych koni rekreacyjnych.

Albino

Rasa wierzchowego konia w typie westernowym. Występuje jedynie w maści białej (albino), często z żółtym odcieniem. Słyną z łagodnego charakteru. Należą do rzadkich ras, często używanych do cermonii dworskich. W dzisiejszych czasach, Albino są w większości wykasowane z ksiąg hodowlanych, lecz w USA utworzony w 1937 r. związek hodowlany traktuje maść jako rzecz pierwszorzędną.

Ogólna charakterystyka

• Głowa średniej wielkości;
• Szyja dobrze zbudowana;
• Łopatki strome, tułów zwięzły i krągły;
• Zad silnie umięśniony;
• Oczy niebieskie, jasnobrązowe, rzadziej ciemnobrązowe lub białe;
• Wzrost ok. 152 cm w kłębie.

Zawsze uważano je za mające szczególny urok i zwracające uwagę. Albinizm jest cechą dziedziczną. Czasem łączy się ze słabą budową, podatnością na infekcje, kiepskim wzrokiem, głuchotą i bardzo wrażliwą na słońce skórą. Zwierzęta dotknięte taką cechą nie wytwarzają pigmentu zwanego melaniną, co oznacza, że mają pod białą sierścią różową skórę. Zwierzę dotknięte pełnym albinizmem ma nawet różowe oczy. W pozostałych przypadkach albinizmu oczy mogą być ciemne, niebieskie lub białe, a sierść w kolorze kremowym. Niektóre takie zwierzęta mają sierść siwą lub kremową, skórę w kolorze cynamonowym, a oczy brązowe.

U koni albinosy to jedynie typ, tylko Amerykanie uważają je za rasę zwaną american carem, której ojcem był ogier imieniem Old King, urodzony w 1906 roku, będący krzyżówką koni morgan iarabskich. Obecnie krzyżuje się konie quater horse i morgan, folbluty z końmi typu arabskiego, otrzymując potomstwo o sierści białej lub kremowej, z podobną grzywą i ogonem, skórą różową lub cynamonową, a oczami niebieskimi lub ciemnymi.

Alter real

Jedna z gorącokrwistych ras konia domowego pochodząca z Portugalii. Są to konie szlachetne w typie iberyjskim, niekiedy traktowane jako odmiana koni lutyzańskich. Dzięki odpowiedniej mechanice ruchu, konie te użytkowane są często w ujeżdżeniu i Wyższej Szkole Jazdy, a także w walkach z bykiem. Rasa powstała w okręgu Alentejo w południowej Portugalii w stadninie Braganza at Villa do Portel w 1748 roku poprzez skojarzenie klaczy andaluzyjskich z ogierami arabskimi. Osiem lat później stadnina została przeniesiona na obecne miejsce do Altér w Portugalii – stąd pochodzi nazwa rasy. We wczesnych latach stadnina Braganza przeżyła ciężkie chwile, łącznie z kradzieżą najlepszych koni przez wojska Napoleona w 1814 roku. Pod koniec wieku XIX, po nieudanych próbach odnowienia rasy poprzez krzyżowanie z rasami obcymi, rasę odnowiono dzięki ponownemu krzyżowaniu z końmi andaluzyjskimi. Na początku XX wieku stadnina w Altér została zamknięta, a jej archiwa zniszczono. Uratowano kilka koni, które dzięki inicjatywie portugalskiego hipologa dr Ruy D'Andrade umożliwiły zachowanie hodowli. W roku 1942 przekazał on państwu utrzymaną mała hodowlę koni czystych rasowo. Odnowiona w ten sposób stadnina Altér de Chao (Alter Real) stała się pieczołowicie prowadzonym obiektem prestiżowym.

American Saddlebred

To bardzo szlachetny, urodziwy koń o długiej, jedwabistej grzywie, często specjalnie wystrzyżonej za uszami. Pełne elegancji ruchy. Często wysoko osadzony ogon. Wysokość: 155-165 cm. Pochodzi z USA. Maść zazwyczaj kasztanowata, może też być dowolna jednolita.Oprócz trzech podstawowych rodzajów chodów amerykański koń wierzchowy może prezentować dwa dodatkowe: 

• slow gait - wyniosły, czterotaktowy, powolny, z momentami zawieszenia przed postawieniem nogi, oraz
• rack - także czterotaktowy, szybki chód. Oba są odmianami toltu. 

Poza użytkowaniem wierzchowym, koni tych używa się także do zaprzęgu. Są one wrażliwe i nerwowe, co potęguje uciążliwość treningu chodów. Jako konie do rekreacji wymagają wiele pracy i doświadczenia jeźdźców. Charakterystyczne ustawienie ogona jest wynikiem operacji rzepa ogonowego i modelowania w specjalnej uprzęży.

Konik Polski

Polska rasa konia późno dojrzewającego (3–5 lat) w typie kuca, długowiecznego, odpornego na choroby i trudne warunki utrzymania. Koniki polskie mają twardy róg kopytowy, pozwalający pracować niepodkutym na twardym podłożu. Dzikimi przodkami koników polskich były tarpany, podobne do odkrytych w Azji przez rosyjskiego badacza Nikołaja Przewalskiego w 1876 rokukoni Przewalskiego. Zamieszkiwały one do końca XVII wieku lesiste obszary wschodniej Polski, Litwy i Prus. W okolicach Puszczy Białowieskiejprzetrwały do 1780 roku, kiedy to zostały odłowione i umieszczone w zwierzyńcu hrabiów Zamoyskich koło Biłgoraja. Około 1806 roku, z powodu panującej biedy, zostały one rozdane okolicznym chłopom. W 1914 roku Jan Grabowski i Stanisław Schuch opisali małe chłopskie myszate koniki z okolic Biłgoraja.

Koń huculski (Hucuł)

Rasa konia domowego, ceniona za żywotność, siłę i odporność. Koni tych używano niegdyś głównie jako jucznych. Jest torasa górska, więc jej przedstawiciele bez problemów mogli przenosić ciężkie ładunki nawet po wymagających górskich ścieżkach. Obecnie, ze względu na swą łagodność i inteligencję, używane są często w hipoterapii. Występuje najczęściej w maści gniadej, myszatej lub srokatej, rzadziej karej lub bułanej. Maść kasztanowata jest niepożądana, ogiery tej maści nie są wpisywane do Ksiąg Stadnych, a klacze maści kasztanowatej mogą być wpisane do Ksiąg Stadnych pod warunkiem, że posiadają typowe cechy rasowe: ciemną pręgę przez grzbiet i pręgowanie kończyn. Po raz pierwszy koń ten został wspomniany w dziele marszałka Krzysztofa DorohostajskiegoHippica z roku 1603. Pochodzi z Huculszczyzny, historycznej krainy we wschodniej częściKarpat, zamieszkanej przez górali huculskich. Trudnili się oni głównie hodowlą, pasterstwem i pracami leśnymi. Do końca XIX w. głównie tam koncentrowała się hodowla koni huculskich. 

• Kształt głowy – podłużny.
• Szyja krótka i mocna, uwieńczona bujną grzywą.
• Łopatki silne, strome oraz krótkie, idealne do zaprzęgów.
• Tułów jest krótki i zwarty.
• Koń huculski ma bardzo mocny grzbiet oraz dość szerokie lędźwie.
• Zad jest zwykle ścięty.
• Kończyny ma silne i krótkie, czasem nogi tylne – szablaste.
• Wzrost, od ok. 132 cm do 145 cm w kłębie.

Często występują wady stawów skokowych.

Kuc Dartmoor

Małe kuce pochodzące z Anglii. Mają obfite grzywy i grzywki oraz nie przekraczają 125 cm w kłębie. Rodzaje maści: skarogniada, gniada lub kara. Jakkolwiek większość z nich jest własnością prywatną, niektóre nadal swobodnie pasą się na terenie hrabstwa Devon. Ten rodzimy angielski kuc ma starożytne korzenie i w przeszłości z powodu różnych kolei losu wiele razy był bliski wyginięcia. Przez stulecia żył w półdzikim stanie na rozległych ugorach Dartmoor w hrabstwie Devon i choć nadal jest tam spotykany, w większości trzymany jest i hodowany w prywatnych stajniach. 

Kuc Exmoor

Rasa konia domowego pochodząca z Wielkiej Brytanii, z rejonu Exmoor, w Somerset. Dawniej bardzo liczna, szczególnie w hrabstwieDevon, gdzie do dziś prowadzi na wpół dziki żywot. Łatwo rozpoznać Exmoora po gęstej kępce włosów u nasady ogona. Kuc posiada sylwetkę zwartą i krępą - szeroki grzbiet, niską klatkę piersiową, cofnięte łopatki, grubą szyję i krótkie uszy. Ponadto ma szerokie czoło i jasne obwódki dookoła oczu. Same oczy posiadają kapturową górną powiekę (tzw. żabie oko), która chroni przed wiatrem i opadami. Wysokość konia nie przekracza 128 cm. Maść gniada, skarogniada, lub bułana, nakrapiane plamki na pysku, wokół oczu i w pachwinach. Białe odmiany nie są dopuszczalne. Exmoor jest bardzo wytrzymały i odporny na wiele końskich chorób. Doskonale przystosował się też do złych warunków atmosferycznych. Posiada wodoodporną szatę zimową składającą się z dwóch warstw sierści, spodniej krótkiej i wełnistej oraz wierzchniej dłuższej i pokrytej łojem.

Rasa Exmoor jest uważana za najstarszą rasę brytyjskich kuców. Ponieważ kuce były izolowane w West Country, rasa jest uważana za czystą. Dane na jej temat sięgają 1085 roku. Badania przeprowadzone przez Brytyjską Królewską Szkołę Studiów Weterynaryjnych potwierdziły, że Exmoor może być uznany za rodzimą rasę brytyjską, od której prawdopodobnie pochodzą pozostałe rasy brytyjskich kuców. Na podstawie porównań z malowidłami z okresu plejstocenu w jaskiniach skalnych i podobieństwa do tarpana i konia Przewalskiego stwierdzono, że Exmoor prawdopodobnie jest reliktemdzikiego prehistorycznego konia. Ponieważ liczebność kuców uległa znacznemu zmniejszeniu, wprowadzono program hodowlany.

Zwierzęta te nadal żyją w wolnych stadach, które jednak mają już właścicieli. Świetnie radzą sobie w ich naturalnym środowisku - na bagnach. W przeszłości, kuce tej rasy wykorzystywano do wypasu owiec, lub jako zwierzęta juczne. Obecnie są to kuce rekreacyjne, nadające się do zaprzęgu, oraz dla dzieci.