Kilka ras koni i małych i dużych. Miłego czytania.
Aegidienberger
Doskonały do rekreacji, chętny do pracy pod siodłem, ma zdolności do specyficznych chodów. Małe zdolności do skoków, wynagrodzone są zdolnościami do inochodu i toltu. Tolt bardzo naturalny i efektywny - z fazą oparcia na jednej kończynie.Rasa została wyhodowana w stadninie w Aegidienbergu koło Kolonii (Nadrenia). Powstała przez krzyżowanie kuca islandzkiego (ze względu na łagodne usposobienie) i paso (swoboda chodów - jw.).
Konie agresywne lub flegmatyczne są eliminowane z hodowli. W Niemczech należy do najbardziej lubianych koni rekreacyjnych.
Albino
Rasa wierzchowego konia w typie westernowym. Występuje jedynie w maści białej (albino), często z żółtym odcieniem. Słyną z łagodnego charakteru. Należą do rzadkich ras, często używanych do cermonii dworskich. W dzisiejszych czasach, Albino są w większości wykasowane z ksiąg hodowlanych, lecz w USA utworzony w 1937 r. związek hodowlany traktuje maść jako rzecz pierwszorzędną.
Ogólna charakterystyka
- Głowa średniej wielkości;
- Szyja dobrze zbudowana;
- Łopatki strome, tułów zwięzły i krągły;
- Zad silnie umięśniony;
- Oczy niebieskie, jasnobrązowe, rzadziej ciemnobrązowe lub białe;
- Wzrost ok. 152 cm w kłębie.
Zawsze uważano je za mające szczególny urok i zwracające uwagę. Albinizm jest cechą dziedziczną. Czasem łączy się ze słabą budową, podatnością na infekcje, kiepskim wzrokiem, głuchotą i bardzo wrażliwą na słońce skórą. Zwierzęta dotknięte taką cechą nie wytwarzają pigmentu zwanego melaniną, co oznacza, że mają pod białą sierścią różową skórę. Zwierzę dotknięte pełnym albinizmem ma nawet różowe oczy. W pozostałych przypadkach albinizmu oczy mogą być ciemne, niebieskie lub białe, a sierść w kolorze kremowym. Niektóre takie zwierzęta mają sierść siwą lub kremową, skórę w kolorze cynamonowym, a oczy brązowe.
U koni albinosy to jedynie typ, tylko Amerykanie uważają je za rasę zwaną american carem, której ojcem był ogier imieniem Old King, urodzony w 1906 roku, będący krzyżówką koni morgan iarabskich. Obecnie krzyżuje się konie quater horse i morgan, folbluty z końmi typu arabskiego, otrzymując potomstwo o sierści białej lub kremowej, z podobną grzywą i ogonem, skórą różową lub cynamonową, a oczami niebieskimi lub ciemnymi.
Alter real
Jedna z gorącokrwistych ras konia domowego pochodząca z Portugalii. Są to konie szlachetne w typie iberyjskim, niekiedy traktowane jako odmiana koni lutyzańskich. Dzięki odpowiedniej mechanice ruchu, konie te użytkowane są często w ujeżdżeniu i Wyższej Szkole Jazdy, a także w walkach z bykiem. Rasa powstała w okręgu Alentejo w południowej Portugalii w stadninie Braganza at Villa do Portel w 1748 roku poprzez skojarzenie klaczy andaluzyjskich z ogierami arabskimi. Osiem lat później stadnina została przeniesiona na obecne miejsce do Altér w Portugalii – stąd pochodzi nazwa rasy. We wczesnych latach stadnina Braganza przeżyła ciężkie chwile, łącznie z kradzieżą najlepszych koni przez wojska Napoleona w 1814 roku. Pod koniec wieku XIX, po nieudanych próbach odnowienia rasy poprzez krzyżowanie z rasami obcymi, rasę odnowiono dzięki ponownemu krzyżowaniu z końmi andaluzyjskimi. Na początku XX wieku stadnina w Altér została zamknięta, a jej archiwa zniszczono. Uratowano kilka koni, które dzięki inicjatywie portugalskiego hipologa dr Ruy D'Andrade umożliwiły zachowanie hodowli. W roku 1942 przekazał on państwu utrzymaną mała hodowlę koni czystych rasowo. Odnowiona w ten sposób stadnina Altér de Chao (Alter Real) stała się pieczołowicie prowadzonym obiektem prestiżowym.
American Saddlebred
To bardzo szlachetny, urodziwy koń o długiej, jedwabistej grzywie, często specjalnie wystrzyżonej za uszami. Pełne elegancji ruchy. Często wysoko osadzony ogon. Wysokość: 155-165 cm. Pochodzi z USA. Maść zazwyczaj kasztanowata, może też być dowolna jednolita.Oprócz trzech podstawowych rodzajów chodów amerykański koń wierzchowy może prezentować dwa dodatkowe:
- slow gait - wyniosły, czterotaktowy, powolny, z momentami zawieszenia przed postawieniem nogi, oraz
- rack - także czterotaktowy, szybki chód. Oba są odmianami toltu.
Poza użytkowaniem wierzchowym, koni tych używa się także do zaprzęgu. Są one wrażliwe i nerwowe, co potęguje uciążliwość treningu chodów. Jako konie do rekreacji wymagają wiele pracy i doświadczenia jeźdźców. Charakterystyczne ustawienie ogona jest wynikiem operacji rzepa ogonowego i modelowania w specjalnej uprzęży.
Konik Polski
Polska rasa konia późno dojrzewającego (3–5 lat) w typie kuca, długowiecznego, odpornego na choroby i trudne warunki utrzymania. Koniki polskie mają twardy róg kopytowy, pozwalający pracować niepodkutym na twardym podłożu. Dzikimi przodkami koników polskich były tarpany, podobne do odkrytych w Azji przez rosyjskiego badacza Nikołaja Przewalskiego w 1876 rokukoni Przewalskiego. Zamieszkiwały one do końca XVII wieku lesiste obszary wschodniej Polski, Litwy i Prus. W okolicach Puszczy Białowieskiejprzetrwały do 1780 roku, kiedy to zostały odłowione i umieszczone w zwierzyńcu hrabiów Zamoyskich koło Biłgoraja. Około 1806 roku, z powodu panującej biedy, zostały one rozdane okolicznym chłopom. W 1914 roku Jan Grabowski i Stanisław Schuch opisali małe chłopskie myszate koniki z okolic Biłgoraja.
Koń huculski (Hucuł)
Rasa konia domowego, ceniona za żywotność, siłę i odporność. Koni tych używano niegdyś głównie jako jucznych. Jest torasa górska, więc jej przedstawiciele bez problemów mogli przenosić ciężkie ładunki nawet po wymagających górskich ścieżkach. Obecnie, ze względu na swą łagodność i inteligencję, używane są często w hipoterapii. Występuje najczęściej w maści gniadej, myszatej lub srokatej, rzadziej karej lub bułanej. Maść kasztanowata jest niepożądana, ogiery tej maści nie są wpisywane do Ksiąg Stadnych, a klacze maści kasztanowatej mogą być wpisane do Ksiąg Stadnych pod warunkiem, że posiadają typowe cechy rasowe: ciemną pręgę przez grzbiet i pręgowanie kończyn. Po raz pierwszy koń ten został wspomniany w dziele marszałka Krzysztofa DorohostajskiegoHippica z roku 1603. Pochodzi z Huculszczyzny, historycznej krainy we wschodniej częściKarpat, zamieszkanej przez górali huculskich. Trudnili się oni głównie hodowlą, pasterstwem i pracami leśnymi. Do końca XIX w. głównie tam koncentrowała się hodowla koni huculskich.
- Kształt głowy – podłużny.
- Szyja krótka i mocna, uwieńczona bujną grzywą.
- Łopatki silne, strome oraz krótkie, idealne do zaprzęgów.
- Tułów jest krótki i zwarty.
- Koń huculski ma bardzo mocny grzbiet oraz dość szerokie lędźwie.
- Zad jest zwykle ścięty.
- Kończyny ma silne i krótkie, czasem nogi tylne – szablaste.
- Wzrost, od ok. 132 cm do 145 cm w kłębie.
Kuc Dartmoor
Małe kuce pochodzące z Anglii. Mają obfite grzywy i grzywki oraz nie przekraczają 125 cm w kłębie. Rodzaje maści: skarogniada, gniada lub kara. Jakkolwiek większość z nich jest własnością prywatną, niektóre nadal swobodnie pasą się na terenie hrabstwa Devon. Ten rodzimy angielski kuc ma starożytne korzenie i w przeszłości z powodu różnych kolei losu wiele razy był bliski wyginięcia. Przez stulecia żył w półdzikim stanie na rozległych ugorach Dartmoor w hrabstwie Devon i choć nadal jest tam spotykany, w większości trzymany jest i hodowany w prywatnych stajniach.
Kuc Exmoor
Rasa konia domowego pochodząca z Wielkiej Brytanii, z rejonu Exmoor, w Somerset. Dawniej bardzo liczna, szczególnie w hrabstwieDevon, gdzie do dziś prowadzi na wpół dziki żywot. Łatwo rozpoznać Exmoora po gęstej kępce włosów u nasady ogona. Kuc posiada sylwetkę zwartą i krępą - szeroki grzbiet, niską klatkę piersiową, cofnięte łopatki, grubą szyję i krótkie uszy. Ponadto ma szerokie czoło i jasne obwódki dookoła oczu. Same oczy posiadają kapturową górną powiekę (tzw. żabie oko), która chroni przed wiatrem i opadami. Wysokość konia nie przekracza 128 cm. Maść gniada, skarogniada, lub bułana, nakrapiane plamki na pysku, wokół oczu i w pachwinach. Białe odmiany nie są dopuszczalne. Exmoor jest bardzo wytrzymały i odporny na wiele końskich chorób. Doskonale przystosował się też do złych warunków atmosferycznych. Posiada wodoodporną szatę zimową składającą się z dwóch warstw sierści, spodniej krótkiej i wełnistej oraz wierzchniej dłuższej i pokrytej łojem.
Rasa Exmoor jest uważana za najstarszą rasę brytyjskich kuców. Ponieważ kuce były izolowane w West Country, rasa jest uważana za czystą. Dane na jej temat sięgają 1085 roku. Badania przeprowadzone przez Brytyjską Królewską Szkołę Studiów Weterynaryjnych potwierdziły, że Exmoor może być uznany za rodzimą rasę brytyjską, od której prawdopodobnie pochodzą pozostałe rasy brytyjskich kuców. Na podstawie porównań z malowidłami z okresu plejstocenu w jaskiniach skalnych i podobieństwa do tarpana i konia Przewalskiego stwierdzono, że Exmoor prawdopodobnie jest reliktemdzikiego prehistorycznego konia. Ponieważ liczebność kuców uległa znacznemu zmniejszeniu, wprowadzono program hodowlany.
Zwierzęta te nadal żyją w wolnych stadach, które jednak mają już właścicieli. Świetnie radzą sobie w ich naturalnym środowisku - na bagnach. W przeszłości, kuce tej rasy wykorzystywano do wypasu owiec, lub jako zwierzęta juczne. Obecnie są to kuce rekreacyjne, nadające się do zaprzęgu, oraz dla dzieci.
