Zawody konne cz. 7

Rajdy długodystansowe
Rajdy długodystansowe – jedna z jeździeckich dyscyplin sportowych, uznana za oficjalną przez Międzynarodową Federację Jeździecką (FEI) w 1982 roku. W tej konkurencji jeździec i koń muszą pokonać określony dystans kilkudziesięciu kilometrów w jak najkrótszym czasie. Zwycięzcą rajdu jest para, która pierwsza przekracza linię mety, spełniając równocześnie na trasie normy weterynaryjne. Po każdym odcinku (tzw. "pętli"), jak też przed startem i po zakończeniu rajdu, koń jest poddawany kontroli weterynaryjnej. Tylko pozytywna opinia lekarza weterynarii na każdej bramce umożliwia zawodnikowi kontynuowanie następnego odcinka.

Jest to stosunkowo młoda dyscyplina jeździecka powstała w Europie w latach 50. XX wieku. Pierwsze zawody odbyły się w Hiszpanii w 1953 roku. W Polsce obecna jest od roku 1986. W roku 1998 w Zjednoczonych Emiratach Arabskich odbyły się Mistrzostwa Świata.

Od czasu uznania przez FEI, dyscyplina rozwija się z powodzeniem, ciesząc się rosnącą popularnością, jako, że jest to połączenie treku, bardzo popularnej dyscypliny na Zachodzie Europy i w Stanach Zjednoczonych oraz wyścigu konnego.

Rajdy długodystansowe, zwane też enduransami (od ang. nazwy dyscypliny: "Endurance riding"), organizowane są na całym świecie. Istnieją dwa główne rodzaje rajdów:

-Rajd długodystansowy, o którym mowa w tym artykule,
-Competitive Trail Riding (CTR) – praktycznie nieistniejący w Polsce.

Obecnie nie ma ograniczeń rasy i typu konia biorącego udział w rajdach długodystansowych. Jednakże szczególnie polecane są konie rasy arabskiej i angloarabskiej, ze względu na ich wrodzone predyspozycje do dyscyplin wytrzymałościowych.

Chociaż potrzeba odbywania długich odcinków na grzbiecie konia istnieje od czasów jego udomowienia, rajdy jako konkurencja sportowa, zostały opracowane w Stanach Zjednoczonych w II połowie XX wieku na podstawie działań kawalerii europejskich (głównie rosyjskich i polskich).

W Europie pierwszą głośna imprezą tego typu był rajd równoległy pomiędzy Berlinem a Wiedniem i z powrotem, zorganizowany w 1892 roku przez cesarza Wilhelma II. Długość do przebycia wynosiła około 570 km. Trasa była dowolna i nie istniały ograniczenia związane z odpoczynkiem czy etapami trasy. Rajd zamienił się w wyczerpujący wyścig, w którym życie straciło 20 koni (startowało 199 oficerów). W roku 1900 pruski rotmistrz Spielberg pokonał konno w ciągu 12 dni Alpy na trasie Saarbrücken – Rzym, przemierzając dziennie ok. 133 km. Obecnie rajdy cechują się ciągle doskonalonymi regulaminami, które umożliwiają rywalizację sportową w zgodzie z dbałością o zdrowie koni.

Wpływ na rozwój tej dyscypliny miały także badania hodowlane, mające na celu wyhodowanie konia o określonych możliwościach, takich jak przenoszenie ciężaru (ładunku, w przypadku konia jucznego, lub jeźdźca dla konia wierzchowego) do 140 kg na odcinku 160 km w jeden dzień. Początki tej dyscypliny, w ramach wspomnianego programu hodowlanego, rozpoczęto w latach 50. od momentu, gdy Wendell Robie przejechał konno z Nevady do Kalifornii drogą kurierów w 24 godziny. Kilka lat później, dyscyplina rajdów długodystansowych zaczęła zyskiwać popularność także i w Europie.

Pierwsze Mistrzostwa Polski zostały rozegrane w 1990 roku w Białymstoku w rajdzie dwudniowym, każdego dnia na dystansie 100 km. Zwyciężczynią była Aleksandra Szulen dosiadająca konia o imieniu Horror. Największym sukcesem Polaków jest 8 miejsce Jerzego Urbańskiego na ogierze Alahar na Mistrzostwach Europy w Montélimar we Francji w 1991 roku.

Zasady rajdu
Przed rozpoczęciem rajdu, konie poddawane są szczegółowej kontroli weterynaryjnej, określającej zdolność konia do uczestnictwa w wyścigu. Mierzy się jego tętno, liczbę oddechów na minutę, sprawdza odwodnienie, a także ocenia czystość chodu. Wszelkie oznaki okulawienia automatycznie eliminują konia z dalszego uczestnictwa w rajdzie. Tętno konia, w zależności od norm określanych indywidualnie dla każdego odcinka (z racji różnego stopnia trudności) musi spać poniżej limitu, zazwyczaj jest to 64 uderzeń serca na minutę w ciągu 20 minut. Takiej kontroli koń musi zostać poddany w ciągu 30 minut od ukończenia pętli (odcinka rajdu), a czas przygotowań do tego badania (wycieranie, masaż, oprowadzanie w celu uspokojenia tętna i częstości oddechu) jest wliczany do czasu etapu. Wszelkie odstępstwa od normy, jednakże nie zagrażające zdrowiu konia, karane są ujemnymi punktami w klasyfikacji. Po kontroli weterynaryjnej konie są, w żargonie jeździeckim - serwisowane, a więc rozsiodływane, czyszczone, pojone i karmione, a przerwa, zwykle 30 minutowa, nie jest wliczana do czasu przejazdu. Pod tym względem rajdy długodystansowe różnią się od tradycyjnych wyścigów konnych, ponieważ mają na względzie głównie ochronę zdrowia konia i bezpieczeństwo jeźdźca. Niedopuszczalne jest doprowadzenie do przemęczenia zwierzęcia. Ponieważ konie średnio pokonują odcinki w tempie 18-20 km/h, przygotowania do rajdu wymagają długiego czasu i licznych treningów. Wysiłek włożony w jeden tylko rajd na odcinku 80 km, porównywalny jest do wysiłku maratończyków.

Zawodnicy przed startem otrzymują szczegółową mapę trasy, z zaznaczonymi na niej obowiązkowymi przystankami (bramkami) oraz naturalnymi przeszkodami na trasie, takimi jak rowy, łachy piaskowe, strome wzgórza i przeprawy wodne, np. przez rzeki. Tempo pokonywania odcinków jest dowolne, w całości zależy od jeźdźca i jego oceny trudności terenu oraz kondycji wierzchowca. Z tego powodu ważne są wielomiesięczne, a nieraz i wieloletnie treningi, które na trasie pozwalają jeźdźcom wyczuć pierwsze oznaki zmęczenia konia i ocenić przeszkody pod kątem umiejętności i wytrzymałości zwierzęcia. W przypadkach, gdy jeździec chce "odciążyć" konia, ma prawo zejść z siodła i pokonywać z nim część trasy pieszo. Nie jest to karane, jednak linie odcinków oraz mety muszą być pokonywane wierzchem.

Teren, na którym rozgrywany jest rajd (trasa) jest bardzo zróżnicowany, o różnorodnym stopniu trudności na poszczególnych odcinkach. Wszystkie naturalne przeszkody są wyraźnie oznaczone na mapie oraz w terenie, najczęściej za pomocą flag. czerwone flagi po prawej i białe po lewej wytyczają trasę, a jeździec nie może z niej zbaczać ani wykonywać objazdów. W niektórych obszarach, takich jak pustkowia lub obszary leśne, ciężko jest jednoznacznie oznaczyć trasę wyścigu. W takich przypadkach, za trasy rajdu uznaje się drogi utwardzone, jednak nie mogą one przekroczyć odcinka dłuższego niż 10% całej trasy.

Zwycięzcą całego rajdu jest para, która pierwsza przekracza linię mety, a koń zostaje uznany przez weterynarza za zdolnego do kontynuowania. W rywalizacji istotna jest współpraca jeźdźca z grupą tzw. luzaków, którzy w czasie serwisowania pomagają zadbać o konia i sprzęt

Rodzaje konkursów
Rajdy mogą być jednodniowe lub wielodniowe. Obowiązują ograniczenia wiekowe dla jeźdźców i koni w kolejnych klasach. Klasa zależy od minimalnej średniej odległości pokonywanej każdego dnia. W ramach klasy definiuje się też ilość bramek weterynaryjnych, minimalną prędkość i inne parametry. Wyróżnia się nastepujące podstawowe kategorie w zależności od długości dystansu.

-klasa L – dystanse między 30 a 39 km,
-klasa P – dystanse między 40 a 70 km,
-klasa N – dystanse między 80 a 90 km.

Klasy międzynarodowe (poziom trudności oznaczany liczbą gwiazdek):

W konkursie jednodniowym:

-CEI * : 80-119 km,
-CEI **: 120-139 km,
-CEI ***: 140-160 km i więcej.

W konkursie dwudniowym:

-CEI **: 70-89 km,
-CEI ***: 90-100 km, zdarzają się konkursy trzydniowe o dystansie dziennym między 70 a 80 km.

Skrót CEI oznacza, że ta konkurencja jest zatwierdzona przez Międzynarodową Federację Jeździecką (FEI) jako dyscyplina międzynarodowa.

W Polsce rozgrywa się wszystkie powyższe konkursy, jednakże dla wyrównania szans odbywają się one w dwóch kategoriach wiekowych:

-młodzieżowa, dla jeźdźców poniżej 21 roku życia
-seniorów, dla zawodników powyżej 21 roku życia.

Kategorie juniorów i seniorów różnią się przede wszystkim brakiem obowiązku regulowania wagi w przypadku juniorów. Oznacza to, że ich rząd oraz wyposażenie nie mają ograniczeń wagowych, które obowiązują w konkursie seniorów, dla przykładu ciężar jeźdźca wraz siodłem w klasie CEI *** nie może być mniejszy niż 75 kg. W przypadku jeźdźca lekkiego, dokłada się bagaż.

Ubiór i wyposażenie
Rajdy długodystansowe są konkurencją mniej formalistyczną od innych, strój jest w większości dowolny, jednak i tutaj obowiązują pewne normy: obowiązkowy jest kask jeździecki z odpowiednim mocowaniem, spełniający normy bezpieczeństwa AERC I FEI; bryczesy (w kolorze i kroju dowolnym); odpowiednie buty, z płaską podeszwą i utwardzanymi czubkami oraz koszulka typu polo.

"Zawodnicy biorący udział w ceremonii otwarcia zawodów, w czasie trwania konkursu Best Condition oraz w czasie ceremonii rozdania nagród zobowiązani są do noszenia stroju jeździeckiego. Zakazane są dżinsy, sandały, szorty oraz tenisówki. Również luzacy w czasie trwania wyżej wymienionych momentów zobowiązani są do schludnego stroju, bez szortów, dżinsów, sandałów itp. W czasie trwania konkursów zawodnicy powinni być ubrani w stosowny ubiór jeździecki, obowiązkowa jest koszula lub koszulka polo z kołnierzykiem. Luzacy również powinni być obrani schludnie, szorty i sandały nie są dozwolone na terenie bramki weterynaryjnej".

Do jazdy najlepsza jest kulbaka lub siodło typu angielskiego, przede wszystkim wygodne zarówno dla jeźdźca jak i konia. Wielu zawodników do rajdu używa kiełzna typu hackamore oraz ogłowi tzw. kantarowych, z których na bramkach przy serwisowaniu łatwo można wypiąć wędzidło. Na rajd nie należy zabierać sprzętu zupełnie nowego, nie wypróbowanego w terenie, ani też sprzętu starego, zużytego, grożącego zerwaniem. Niedozwolone jest używanie bata ani ostróg.

Zawody konne cz. 6

Powożenie
Powożenie – jedna z najstarszych konkurencji jeździeckich, obecnie jest jedną z 7 dyscyplin wspieranych przez Międzynarodową Federację Jeździecką (FEI). W dyscyplinie tej powożący siedzi w pojeździe zaprzęgowym i kieruje koniem, parą lub czwórką koni.

Konie zaprzęgnięte w dwukołowe wozy obecne były już w starożytnym Egipcie, o czym świadczą datujące sie na XI w. p.n.e. płaskorzeźby, przedstawiające sceny z uroczystości, igrzysk oraz bojów. Wyścigi zaprzęgów były także popularne w starożytnej Grecji, począwszy od 680 roku p.n.e. Już podczas XXV olimpiady greckiej rozgrywano wyścigi kwadryg. Wyścigi zaprzęgów stanowiły bardzo atrakcyjną część programu olimpiad. Ich kontynuacją w czasach późniejszych były rzymskie wyścigi rydwanów.

W XVIII wieku powożenie zostało uznane za sport w Anglii, dzięki działaniom ówczesnego księcia Walii, późniejszego króla Jerzego IV. W XX wieku ważnym propagatorem tej dyscypliny był Filip, książę Edynburga, który w latach 70.- 80. był zawodnikiem powożenia (zaprzęgi czterokonne) oraz przewodniczącym FEI.

Organizacja FEI rozpoczęła rozgrywanie zawodów w powożeniu w roku 1970. Powożenie było w kolejności czwartą dyscypliną uznaną przez tę organizację. W rozwój i uznanie dyscypliny przez FEI ważny wkład mieli członkowie Polskiego Związku Jeździeckiego: Eryk Brabec i Czesław Matławski. Pierwsze przepisy utworzono wcześniej na podstawie przepisów dla dyscypliny WKKW.

Początki ważniejszych imprez datują się na lata:.
1971 – Mistrzostwa Europy w zaprzęgach czterokonnych (do 1981 roku w lata nieparzyste),
1972 – Mistrzostwa Świata w zaprzęgach czterokonnych (kolejne w lata parzyste),
1983 – Mistrzostwa Europy w zaprzęgach parokonnych (jedyne),
1985 – Mistrzostwa Świata w zaprzęgach parokonnych (kolejne rozgrywane w lata nieparzyste),
1998 – Mistrzostwa Świata w zaprzęgach jednokonnych (kolejne planowane w lata parzyste).

Zawody rozgrywane są w 3 kategoriach: zaprzęgów czterokonnych, parokonnych i jednokonnych. Kobiety współzawodniczą z mężczyznami. Celem zawodów jest sprawdzenie wartości użytkowej koni oraz kultywacja kultury. Zawody trwają zazwyczaj 3 dni i składają się z 3 konkursów – każdy w kolejnym dniu. Wygrywa ten, kto zdobędzie najmniejszą ilość punktów karnych. Czas przebiegu w konkursach B i C przeliczany jest na punkty karne, podobnie "pozytywną" punktację konkursu A przelicza się tak, by dostosować wpływ wyniku na całe zawody. Powożącemu w zawodach towarzyszy tzw. luzak (w zaprzęgach czterokonnych – 2 luzaków), którego rola polega na nawigowaniu w maratonie i pomocy przy obsłudze koni i zaprzęgu. Dopuszczalne działania luzaków regulowane są przepisami, których nieprzestrzeganie skutkuje punktami karnymi lub nawet eliminacją zaprzęgu.

Konkurs A – ujeżdżenie.

Celem tego konkursu jest ocena regularności, swobody, harmonii, impulsu i prawidłowości ruchu koni. Ważna jest również dokładność, precyzja oraz wygląd zawodnika i jego zaprzęgu (strój, uprząż, prezencja). Konkurs ten rozgrywany jest na placu (czworoboku) o wymiarach 100 m x 40 m. Zaprzęg wykonuje określony program składający się z figur w stępie i w kłusie.

Konkurs B – maraton.

Celem tego konkursu jest ocena stanu wytrenowania, zwinności i wytrzymałości koni, ocena wyczucia tempa, odległości oraz zręczności powożenia zawodnika. Trasa pełnego maratonu składa się z pięciu odcinków i nie przekracza 22 km. W ostatnim etapie oznaczonym literą E, należy w dowolnym tempie pokonać od 5 do 8 przeszkód. O zwycięstwie w konkursie B decyduje szybkość, precyzja i prawidłowość jazdy. Używa się bryczki o specjalnej konstrukcji, typu "maratonowego" (tzw.maratonówki), innej niż w konkursie A i C.

Konkurs C – zręczność powożenia.

Celem jest ocena kondycji, posłuszeństwa i elastyczności koni po maratonie (konkursie B) oraz precyzji powożącego. Konkurs ten jest rozgrywany na placu, gdzie ustawione są przeszkody o ściśle określonych wymiarach. Obowiązuje ten sam pojazd i ubiór zawodnika i luzaka, jak w konkursie A. Z powodu rozmiaru przeszkód tego konkursu, obowiązują przepisowe wymiary powozu.

Dyscyplina sportu dla niepełnosprawnych

Od 2006 roku organizacja FEI zarządza także zawodami w powożeniu dla osób niepełnosprawnych i jest jedyną międzynarodową federacją sportową, która nadzoruje obie odmiany konkurencji. Obywają się parajeździeckie imprezy sportowe o zasięgu krajowym i międzynarodowym. Podobnie jak w dyscyplinie ujeżdżenia, ogólne zasady rozgrywania konkursów pozostają niezmienione, a w określonych sytuacjach dopuszcza się używanie sprzętu pomocniczego. Grupy współzawodników są dobierane w zależności od ich sprawności fizycznej, dzięki czemu możliwe jest ocenianie przebiegu koni bez względu na niepełnosprawność powożących.

Zawody w powożeniu w Polsce.

Pierwsze Mistrzostwa Polski w Powożeniu datują się na lata:
1979 w zaprzęgach czterokonnych,
1985 w zaprzęgach parokonnych,
1998 w zaprzęgach jednokonnych.

W Polsce odbyło się również kilka imprez międzynarodowych w latach:
1975 – Mistrzostwa Europy w Powożeniu Zaprzęgami Czterokonnymi w Sopocie,
1995 – Mistrzostwa Świata w Powożeniu Zaprzęgami Parokonnymi w Poznaniu,
2007 – Mistrzostwa Świata w Powożeniu Zaprzęgami Parokonnymi w Warce,
2008 – Mistrzostwa Świata w Powożeniu Zaprzęgami Jednokonnymi w Jarantowie.

Osiągnięcia polskiego powożenia

Polskie zaprzęgi w dyscyplinie powożenia przez wiele lat zajmowały silną pozycję na arenie międzynarodowej, na co wskazują wysokie pozycje rankingowe Mistrzostw Świata dla wszystkich trzech rodzajów zaprzęgów. Polską rasą odnoszącą sukcesy w powożeniu są konie śląskie.

Zawody konne cz. 5

Polo 
Polo – gra rozgrywana konno na trawiastym boisku przez dwie czteroosobowe drużyny, których gracze dążą, używając długich kijów tzw. malletów, do umieszczenia w bramce przeciwnika drewnianej, białej kuli, wielkości pomarańczy. Polo – gra rozgrywana konno na trawiastym boisku przez dwie czteroosobowe drużyny, których gracze dążą, używając długich kijów tzw. malletów, do umieszczenia w bramce przeciwnika drewnianej, białej kuli, wielkości pomarańczy.

Zasady
Celem gry jest wbicie do bramki rywala (szerokość 7,32 m) piłki, za pomocą malleta. W grze uczestniczą dwie drużyny, liczące po 4 zawodników, rozgrywające mecz konno. Boisko o wymiarach 275 m x 183 m jest zazwyczaj trawiaste. W polo można grać również na boiskach o wymiarach 100 m x 50 m, wówczas jest to "arena polo", a gra się po 3 zawodników. W meczu rozgrywa się od 4 do 8 części trwających 7,5 minuty tzw. czakerów, 6,5 minut na arena polo. Między nimi są 3-minutowe przerwy, które zwykle wystarczają na zmianę konia. Zawodnik, grający w polo posiada zwykle 4 konie podczas meczu. Za każdym razem po wbiciu piłki do bramki, czyli zdobyciu ,,gola", zawodnicy zamieniają się połowami.

Ponieważ jest to męcząca i urazowa gra, wykorzystuje się do niej najczęściej konie pełnej krwi angielskiej lub konie argentyńskie. W klubach sportowych konie rozgrywają tylko od 2 do 5 sezonów.

W Polsce istnieje kilka klubów polo, m.in. na południowych obrzeżach Warszawy: we wsi Obręb BUKSZA, we wsi Jaroszowa Wola WARSAW POLO CLUB. Na północnych obrzeżach Warszawy znajduje się ŻURAWNO Polo. Pod Poznaniem - Wielkopolski Polo Club Ocieszyn oraz Sowiniec Polo Club.

Zawody konne cz. 4

Ujeżdżenie
Ujeżdżenie (też: dresaż, z fr. dressage – tresura) – olimpijska konkurencja jeździectwa wspierana przez Międzynarodową Federację Jeździecką (FEI). W nowoczesnym ujeżdżeniu, jeździec i koń wykonują serię określonych wcześniej ruchów, zwanych figurami na czworokątnej arenie, zwanej czworobokiem. Znajomość podstaw tej dyscypliny jest konieczna przy uprawianiu innych dyscyplin jeździeckich, np. skoków. Ujeżdżenie jest też jedną z trzech prób, jakie obejmuje WKKW.

Zainteresowanie rozwijaniem naturalnych możliwości konia sięga starożytności. W XVI wieku powstała klasyczna szkoła jazdy, w której najpierw szkolono konia "z ziemi" przy pomocy długich wodzy. W XIX wieku popularność zyskało ujeżdżenie, na którego kształtowanie wpływ mieli jeźdźcy z Hiszpańskiej Szkoły Jazdy w Wiedniu oraz Cadre Noir we Francji.

Pierwsze zawody zorganizowano w 1873 roku w Bratysławie w celu utrwalenia schematu klasycznego jeździectwa i przedstawienia najważniejszych celów treningu młodego konia wierzchowego. Od 1963 roku rozgrywane są Mistrzostwa Europy, a od 1966 – Mistrzostwa Świata.

Od początku lat 80. XX w. wprowadzono programy dowolne z muzyką (tzw. Kür). Jeździec wykonuje w nich własny program ułożony z określonego zestawu ruchów i figur (w zależności od klasy trudności programu) z odpowiednio dobranym podkładem muzycznym; program dowolny zawiera jednakże określone elementy obowiązkowe.

Celem ujeżdżenia jest harmonijny rozwój naturalnych możliwości i zdolności konia zrównoważonego, elastycznego, dobrze i szybko reagującego na polecenia. Szkolenie konia powinno prowadzić do doskonalenia jego naturalnej równowagi, zachowania elastyczności ruchów oraz wyrobienia posłuszeństwa i chęci współpracy z jeźdźcem. Koń i jeździec powinni reprezentować wspólnie harmonię i elegancję, płynność ruchów, spokój, równowagę i wzajemne porozumienie. Wyszkolenie konia ujeżdżeniowego wymaga cierpliwości, wyczucia jego psychiki i wielu lat treningu.

"Koń powinien pozwolić jeźdźcowi wygodnie siedzieć, reagując posłusznie i z zaufaniem na pomoce pozostając całkowicie wyprostowany w ruchu po liniach prostych i odpowiednio wygięty przy jeździe po łukach. Powinien sprawiać wrażenie, że wykonuje stawiane mu zadania z własnej woli.

Do ujeżdżenia wykorzystuje się prawie wszystkie współczesne rasy koni gorącokrwistych, choć najczęściej obserwuje się konie hanowerskie i lipicańskie

Zawody w ujeżdżeniu
Konkursy ujeżdżenia odbywają się w skali międzynarodowej i krajowej. Konkursy krajowe podzielone są na klasy (według stopnia trudności): L, P, N, C, CC i CS. Każda klasa dzieli się na programy opisujące obowiązkowe ruchy, jakie zawodnik i koń powinni wykonać na czworoboku. Zawody organizowane przez FEI w ramach mistrzostw świata, kontynentu, a także igrzysk olimpijskich rozgrywane są w formule konkursów Grand Prix, Grand Prix Special i Grand Prix Kur (dowolny).


We wszystkich klasach, jeździec i koń prezentują figury i chody (zebrane, robocze, pośrednie, wyciągnięte): stęp, kłus i galop, płynne przejścia pomiędzy chodami oraz zmiany tempa. W zależności od poziomu trudności konkursu, obecne są też inne elementy programu, np. ciąg, lotna zmiana nogi (co cztery/trzy/dwie/jedno foule), pasaż, piaff, piruet. "Wszystkie ruchy konia winny być wykonane przy użyciu niewidocznych pomocy i bez widocznego wysiłku ze strony zawodnika". Konkursy w niższych klasach oceniane są przez jednego sędziego; w klasach wyższych oceny wystawia trzech lub pięciu sędziów. Sędzia ocenia zawodnika na 10-punktowej skali. Ocena końcowa zawodnika jest sumowana i podawana w procentach; zwycięża ten, którego wynik jest najwyższy. Kobiety współzawodniczą z mężczyznami.

Areny zawodów
Konkursy w ujeżdżeniu rozgrywane są na piaszczystym (czasem trawiastym) czworoboku o wymiarach 20 × 40 m (niższe klasy) lub 20 × 60 m (wyższe klasy). Czworobok jest oznaczony 12 tablicami z literami, które umieszczone są na ogradzających plac szrankach (niskich białych płotkach). Litery wskazują miejsca wykonania figur (koła, wolty, ósemki, wężyki i serpentyny) i innych elementów programu. Po wjeździe na czworobok, zawodnika obowiązuje ukłon.

Strój i rząd
Strój zawodnika i rząd konia określają przepisy jeździeckie. W zawodach wyższej rangi, strój zawodnika składa się obowiązkowo z: czarnego lub granatowego fraka (na zawodach regionalnych i do klasy CC może to być marynarka), cylindra, białych lub kremowych bryczesów, plastronu lub krawata, rękawiczek, długich czarnych butów i ostróg. Ochronne nakrycie głowy (kask) jest dozwolone we wszystkich klasach i obowiązkowe dla juniorów. Jeźdźcy uprawnieni do noszenia munduru mogą w nim występować na zawodach, zamiast ukłonu obowiązuje wówczas salutowanie. W niższych klasach wymagane jest kiełznanie wędzidłowe, w wyższych – munsztukowe. Obowiązuje siodło ujeżdżeniowe, czyli o wydłużonych tybinkach, do jazdy na długich puśliskach. Używanie bata (tylko ujeżdżeniowego – do 120 cm dla koni i 100 cm dla kuców) jest dozwolone jedynie na zawodach krajowych. Nie dopuszcza się stosowania wytoków, napierśników i innych środków pomocniczych, nawet ochraniaczy nóg końskich czy bandaży. Koń musi być zadbany i czysty, a jego grzywa zapleciona.


Dyscyplina dla niepełnosprawnych
Dyscyplina ujeżdżenia, jako jedyna dyscyplina jeździecka, od roku 1996 stanowi część igrzysk paraolimpijskich. Od roku 2006 dyscyplina ujeżdżenia dla osób niepełnosprawnych jest także regulowana przez FEI, która jest jedyną międzynarodową federacją sportową nadzorującą obie odmiany konkurencji. Organizowane są krajowe i międzynarodowe zawody w parajeździectwie. Podobnie, jak w dyscyplinie powożenia, zasady rozgrywania konkursów pozostają niezmienione, a współzawodnicy są dobierani w grupy w zależności od ich siły i sprawności fizycznej dla sprawiedliwej konkurencji. Zgłoszenia rozpatrywane są przez FEI indywidualnie i na ich podstawie dopuszcza się używanie dodatkowych pomocy.


Mistrzowie
edną z najbardziej utytułowanych zawodniczek światowej czołówki w ujeżdżeniu jest Holenderka Anky van Grunsven, która zdobyła złoto na igrzyskach olimpijskich w Sydney (2000), w Atenach (2004) i w Pekinie (2008).

W Polsce do czołówki należą m.in.:
-Anna Bienias
--Justyna Dysarz (8 złotych, 8 srebrnych i 6 brązowych medali imprez mistrzowskich)
Katarzyna Milczarek (wielokrotna mistrzyni Polski, w roku 2009 wygrała konkursy Grand Prix oraz Grand Prix Kur w Pucharze Świata)
--Małgorzata Morsztyn (1995-1998 zdobyła medale Mistrzostw Polski; w roku 1999 zajęła I miejsce Halowych Mistrzostw Polski, II miejsce Mistrzostw Polski; w roku 2000 zdobyła I miejsce Mistrzostw Polski[potrzebne źródło]; w roku 2001 wzięła udział w finale Pucharu Świata w ujeżdżeniu, zajęła 11-ste miejsce)

Michał Rapcewicz (dwukrotny Mistrz Polski 2007, 2008 r. i brązowy medalista 2006 r., olimpijczyk 2008)
-Żaneta Skowrońska (wielokrotna medalistka Mistrzostw Polski: Młodych Jeźdźców 2000 r., Seniorów 2001, 2002 r.; wicemistrzyni 2003, 2006 r.; medal brązowy 2004, 2005 i 2007 r.)
-Teresa Tomaszewska (wielokrotna medalistka mistrzostw Polski)
-Maja Wieczorek (czołowa zawodniczka młodej kadry)

Zawody konne cz. 3

WKKW - Wszechstronny Konkurs Konia Wierzchowego
WKKW (Wszechstronny Konkurs Konia Wierzchowego) – olimpijska konkurencja jeździectwa, jeden z najbardziej widowiskowych sportów konnych wspierany przez Międzynarodową Federację Jeździecką (FEI). Jest wszechstronnym sprawdzianem konia i jeźdźca, wymagającym dużego doświadczenia. Zawody odbywają się najczęściej w czasie trzech dni, podczas których przebiegają trzy różne próby sprawności jeźdźca i konia.

Współzawodnictwo podobne do współczesnego WKKW wywodzi się z tradycji wojskowej i znane było już przed 1902 rokiem, gdy w Paryżu rozegrano pierwszy taki konkurs. Składał się z kilku etapów: ujeżdżenia, steeplechase, biegu z przeszkodami, terenowego biegu płaskiego i konkursu skoków. Celem tych zawodów było zademonstrowanie zdolności, wytrzymałości i szybkości koni, jak również ich elegancji, a także zgrania konia z jeźdźcem. Po raz pierwszy zawody zostały rozegrane jako konkurencja olimpijska w roku 1912 w Sztokholmie, lecz do roku 1924 mogli w nich brać udział tylko oficerowie wojskowi w czynnej służbie. Zawodnicy cywilni zostali dopuszczeni w roku 1956. Kobiety zaczęły startować w zawodach w roku 1964 i współzawodniczą z mężczyznami.

Zawody WKKW są najpełniejszym sprawdzianem umiejętności jeźdźca i konia. Mogą być rozgrywane podczas jednego, dwóch lub trzech dni. Podczas zawodów, należy pokonać wszystkie trzy próby z jak najmniejszą ilością punktów karnych; bonifikacyjne punkty z próby ujeżdżenia są odpowiednio przeliczane. Wynik każdej próby ma duże znaczenie w wyłanianiu zwycięzcy, jednak najczęściej decydującą jest próba terenowa. Podczas trwania zawodów, konie poddawane są dokładnym badaniom weterynaryjnym, od których wyniku zależy dopuszczenie do kolejnych prób. Badania te są bardzo istotne; ostatnie z badań nazywane jest nawet przez zawodników "czwartą próbą".

Zawody konne cz. 2

Wyścigi konne

Na moim blogu części z rodzaju zawody będzie wiele wiadomo tyle ile jest zawodów konnych a jest ich wiele dzisiaj wyścigi konne.  To rodzaj zawodów w których określona liczba koni ściga się o nagrodę. Ten sport jest uprawiany od starożytności. W wyścigach biorą udział konie pełnej krwi angielskiej, konie arabskie, quarter horse i wiele innych. Wyścigi konne dzielą się na wyścigi z przeszkodami i płaskie (bez przeszkód). Zawody odbywają się na hipodromach, czyli torach wyścigowych. Koni wyścigowych dosiadają doświadczeni jeźdźcy – dżokeje, którzy muszą być niewysocy i lekcy. By wyścigi były sprawiedliwe, przed startem waży się dżokeja z siodłem i jeśli dżokej waży za mało, wkłada się do siodła ciężarki, by wszystkie konie niosły taki sam ciężar. Oprócz wyścigów w galopie, organizowane są także wyścigi kłusaków. Wyścigi polegają na tym, że konie ścigają się ze sobą w kłusie, głównie w wyścigach specjalnych dwukołowych wózków. Jeśli koń zagalopuje, jest dyskwalifikowany. Podczas wyścigów często urządzane są zakłady pieniężne, w których obstawia się m.in. na konia, który wygra, na dwa pierwsze miejsca, na trzy pierwsze miejsca i typowania miejsca, które zajmie określony koń. W Polsce wyścigi konne są obecnie rozgrywane w Warszawie (Tor wyścigów konnych Służewiec), we Wrocławiu i Sopocie.

Wyścigi były organizowane już przez starożytnych Rzymian, ale pierwsze prawdziwe wyścigi konne zostały zorganizowane w 1780 roku przez angielskiego lorda Derby'ego. Pierwszy wyścig konny w Polsce, mający charakter rywalizacji sportowej, został odnotowany w 1777, kiedy w wyniku zakładu klacz Kazimierza Rzewuskiego pokonała konia angielskiego posła Sir Charlesa Whitwortha na drodze z Woli do Zamku ujazdowskiego. Pierwsze regularne wyścigi z profesjonalnym torem wyścigowym zorganizowało w 1841 "Towarzystwo Wyścigów Konnych i Wystawy Zwierząt Gospodarskich w Królestwie Polskim". Pierwszy tor zlokalizowany był przy ul. Polnej w Warszawie, na części terenu Pola Mokotowskiego. Tor mokotowski miał wady i zalety: znajdował się w centrum miasta, było więc do niego blisko, było tam jednak ciasno, a drewniane trybuny szybko się zestarzały. W Krakowie w drugiej poł. XIX w. dzierżawiony przez Towarzystwo Międzynarodowe Wyścigów Konnych w Krakowie tor wyścigowy znajdował się obok Parku Jordana, między dzisiejszą ul. Reymonta i ul. Piastowską – wówczas polną drogą. W zarządzie Towarzystwa zasiadali m. in. Hutten-Czapscy, Lubomirscy, Mycielscy, Potoccy, Siemieńscy, Tarnowscy, Tyszkiewiczowie i Wodziccy. Reprezentantem armii austriackiej był hr. Bogumił Clam-Martinic. Wyścigi odbywały się tylko raz w roku i wtedy można było tam zobaczyć cały krakowski high life (panie prezentowały wystawne toalety, a panowie nosili popielate cylindry). W roku 1916 wygasła umowa dzierżawna i teren wyścigów zaczął zamieniać się w porośnięty chwastami nieużytek. Po I wojnie światowej południowo-zachodnia część dawnego toru zamieniona została przez środowisko żydowskie na folwark doświadczalny, w którym przygotowywano kandydatów do pracy na roli w Palestynie. Obecnie rozciąga się tam willowe osiedle Cichy Kącik.

Najsłynniejsze konie wyścigowe :

Big Red ( Secretariat ) pozostawił po sobie wiele słynnych koni

- War Admiral

- American Flage

- Crusadera

- Seabiscuuit

- Hard Tack

Ruffian

Eclipse

Phar Lap

Eight Belles

Shergar

Assault

Barbaro

Zenyatta

Demona

I to byłoby na tyle miłego czytania.

Zawody konne

Skoki konne

Dzisiaj powiem wam o skokach to dyscyplina w jeździe konnej. Jest bardzo popularna i to mój ulubiony rodzaj zawodów. W konkurencji tej, koń i jeździec pokonują przeszkody ustawione na torze zwanym parkurem z jak najmniejszą ilością błędów.  Skoki przez przeszkody wywodzą się z XVIII wiecznej tradycji polowań na lisy i współzawodnictwa pomiędzy ich uczestnikami. Pierwsze oficjalne zawody w skokach odbyły się w 1864 roku w Dublinie. Od 1900 roku (olimpiada w Paryżu), czyli już od drugiej olimpiady nowożytnej, jest to dyscyplina olimpijska. Pierwszy konkurs skoków w Polsce rozegrano w 1880 roku w Warszawie. Na początku XX wieku zaczęto stosować rodzaj dosiadu, umożliwiający koniowi skakanie w warunkach zbliżonych do naturalnych. Rewolucyjną w tamtych czasach pozycję skokową wprowadził kapitan Federico Caprilli. Celem zawodów jest sprawdzenie umiejętności, dokładności i wytrenowania konia skaczącego pod jeźdźcem. Konkurencja polega na tym, że na parkurze ustawia się kilka lub kilkanaście przeszkód, które koń wraz ze swym jeźdźcem musi pokonać w określonej kolejności i czasie, z jak najmniejszą liczbą zrzutek i przypadków nieposłuszeństwa konia. Za każdy błąd para koń i jeździec otrzymuje punkty karne. Zwycięża ten, kto zgromadził jak najmniejszą ilość punktów karnych, a w przypadku wyrównanego wyniku, ten kto pokona tor w krótszym czasie. Istnieje wiele rodzajów konkursów: w niektórych zwycięzcy wyłaniani są w dogrywkach; są też konkursy pozwalające na zbieranie punktów bonifikacyjnych oraz takie, w których priorytetowy jest czas przejazdu. Kobiety współzawodniczą z mężczyznami. Istnieje wiele rodzajów przeszkód, a te najczęściej spotykane to: stacjonata, okser, triplebarre, mur, oraz rów z wodą. W zależności od klasy i rodzaju konkursu, na parkurze ustawionych jest od 8 do 13 przeszkód – pojedynczych lub wchodzących w skład kombinacji, czyli tzw. szeregów. Przeszkody są ponumerowane zgodnie z kolejnością pokonywania; wyjątek stanowią niektóre konkursy specjalne. Dodatkowo, linia startu i mety, przeszkody oraz przejazdy obowiązkowe oznaczane są chorągiewkami białymi i czerwonymi. Zawodnik musi pokonać te części toru pomiędzy chorągiewkami, mijając czerwone po swojej prawej, a białe po lewej stronie.

Punktacja

Najczęściej podstawą w ocenianiu zawodników jest najmniejsza ilość błędów oraz czas przebiegu. Do błędów zalicza się (w konkursach do wysokości 125 cm czyli do klasy N1 włącznie):

strącenie przeszkody: 4 punkty karne

pierwsze nieposłuszeństwo konia: 4 punkty karne

drugie nieposłuszeństwo konia: 8 punktów karnych

trzecie nieposłuszeństwo konia: eliminacja

przekroczenie normy czasu: za każde rozpoczęte 4 sekundy – 1 punkt karny, w rozgrywkach za każdą rozpoczętą sekundę – 1 punkt karny (punkty karne mogą mieć wartości ułamkowe)

przekroczenie czasu maksymalnego: eliminacja

upadek jeźdźca lub jeźdźca i konia: eliminacja

pomylenie trasy przebiegu (bez korekty): eliminacja

pomoc niedozwolona: eliminacja

W konkursach od 130 cm włącznie (klasa C i powyżej oraz międzynarodowe zawody FEI) obowiązuje tylko jedno nieposłuszeństwo konia; drugie powoduje eliminację z konkursu.

Eliminacja różni się od dyskwalifikacji podstawami do jej stosowania oraz tym, że dotyczy tylko jednego konkursu i niemożności jego kontynuowania. Dyskwalifikacja może natomiast dotyczyć całych zawodów i wszystkich rozgrywanych w ich ramach konkursów.

Klasy konkursów

W Polsce obowiązują następujące klasy konkursów określone między innymi maksymalną wysokością przeszkód:

mini LL – 60 cm.

LL – do 90 cm

L – 100 cm; L1 – 105 cm

P – 110 cm; P1 – 115 cm

N – 120 cm; N1 – 125 cm

C – 130 cm; C1 – 135 cm

CC – 140 cm; CC1 – 145 cm

CS – 150 cm; CS1 – 155 cm

Co najmniej 50% przeszkód musi mieć wymiar odpowiadający klasie konkursu. Pozostałe przeszkody mogą być o 5 cm wyższe lub niższe.

W niektórych konkursach (potęgi skoku, 6 barier) przeszkody mogą mieć nawet ponad 2 metry wysokości.

Zawody

Najważniejszą imprezą sportową w skokach przez przeszkody jest letnia olimpiada (rozgrywana od 1900 roku), mistrzostwa świata (rozgrywane od 1957 roku), Puchar Świata, a także mistrzostwa kontynentów i regionów.

Puchar Narodów

Reprezentacje narodowe każdego roku walczą w seriach konkursów o Puchar Narodów. Zawody te są rozgrywane podczas Międzynarodowych Oficjalnych Zawodów Konnych (CSIO). W konkursie z każdej drużyny narodowej startuje po czterech jeźdźców, a w końcowej klasyfikacji odrzuca się najsłabszy wynik. Drużyny złożone z kilku par koń – jeździec biorą także udział w sztafetach.

Konkursy skoków

Konkursy w skokach przez przeszkody rozgrywane są na różnych zasadach, a podczas jednych zawodów organizuje się często kilka lub kilkanaście konkursów. Różnorodność torów przeszkód i stopnia trudności stanowią o atrakcyjności zawodów z perspektywy widzów oraz o zainteresowaniu zawodników. Techniczne i prawne warunki uczestnictwa w konkursach są jednakowe dla wszystkich uczestników.

W zawodach obowiązuje limit startów dla konia, który wynosi 2 starty dziennie (w zawodach trwających 3 dni i więcej, od 3 dnia włącznie – tylko 1 start). Start konia w 2 nawrocie konkursu dwunawrotowego jest wykorzystaniem limitu.

Istnieje wiele rodzajów konkursów w skokach przez przeszkody, organizowanych na różnych zasadach.

Należą do nich m.in.:

Konkurs zwykły

Konkurs zwykły – zawodnicy z jednakową liczbą punktów karnych klasyfikowani są według czasu przejazdu.

Konkurs dokładności

Konkurs dokładności ma założoną normę czasu, ale o miejscu w klasyfikacji decyduje nie czas, a ilość punktów karnych zgromadzonych podczas przejazdu. Jeźdźcy, którzy zdobyli tę samą liczbę punktów karnych zajmują miejsca ex aequo. Aby wyłonić zwycięzcę, przeprowadza się rozgrywkę na zasadzie

konkursu zwykłego.

Konkurs szybkości

Konkurs na szybkość to konkurs sędziowany według tabeli punktacji C. Polega ona na tym, że popełnione błędy są przeliczane na karne sekundy i dodawane do czasu przejazdu, a nieposłuszeństwa konia (pierwsze lub drugie) skutkują jedynie odpowiednio dłuższym czasem przejazdu. Konkursem takim jest np. konkurs myśliwski, w którym dodatkowo jeździec sam wybiera trasę przejazdu.

Konkurs dwunawrotowy

Konkurs składa się z dwóch nawrotów, które zawodnik musi pokonać dosiadając tego samego konia. Tory przeszkód mogą być identyczne lub różnić się w poszczególnych nawrotach. W zależności od ustaleń danych zawodów, w drugim nawrocie uczestniczą wszyscy zawodnicy, którzy ukończyli nawrót pierwszy, lub też ich część (nie mniej niż 25% i wszyscy, którzy ukończyli pierwszy nawrót bezbłędnie). Zwycięzców wyłania się zgodnie z punktami karnymi i czasem uzyskanym w rozgrywce.

Konkurs dwufazowy

Konkurs ten jest rozgrywany w dwóch fazach, następujących bezpośrednio po sobie. Linia mety pierwszej fazy (7 do 9 przeszkód) jest jednocześnie linią startu drugiej fazy (4 do 6 przeszkód). Po zakończeniu pierwszej fazy, przejazd kontynuują w drugiej fazie jedynie ci zawodnicy, którzy pokonali pierwszą bezbłędnie i w normie czasu. Każda z faz może być organizowana na zasadach różnych konkursów (np. dokładności i zwykłego lub dokładności i szybkości).

Konkurs potęgi skoków

Konkurs potęgi skoków polega na pokonywaniu coraz wyższych przeszkód, sięgających nawet ponad dwa metry (minimum 140 cm). Rekord należy do Chilijczyka Alberta Larraguibela na koniu Huaso w 1949 roku i wynosi 247cm.

Sztafeta

W sztafetach współzawodniczą zespoły złożone z 2 albo 3 zawodników, którzy razem wjeżdżają na parkur. Zawodnicy kolejno rozpoczynają przejazdy, a czas przejazdu wszystkich jest liczony wspólnie. Eliminacja jednego członka powoduje eliminację całego zespołu. Istnieje kilka wersji tego konkursu.

Konkursy z Jokerem

Konkurs o wzrastającym stopniu trudności

Konkurs odbywa się na 6, 8 lub 10 przeszkodach. Za każdą kolejną poprawnie pokonaną przeszkodę otrzymuje się wzrastającą ilość punktów (za przeszkodę nr 1: 1pkt, nr 2: 2 pkt itd.). Za błędy na przeszkodzie na tej samej zasadzie odejmuje się punkty. Narastająca trudność przeszkód wynika nie tylko z wysokości i szerokości, lecz także z ich umieszczenia na torze. Ostatnią przeszkodę jeździec może wybrać pomiędzy ostatnią typowo punktowaną przeszkodą lub Jokerem – przeszkodą dużo trudniejszą, lecz dwukrotnie wyżej punktowaną. Konkurs ten może być rozgrywany na zasadach konkursu zwykłego, dokładności z rozgrywką lub zwykłego z rozgrywką dla zawodników o tym samym wyniku punktowym.

Konkurs z wyboru przeszkód

W konkursie tym, każda przeszkoda jest oznaczona tabliczką, wskazującą ile punktów bonifikacyjnych daje jej pokonanie (od 10 do 120 punktów). Punktacja zależy od trudności przeszkody, a każda z przeszkód musi mieć taką budowę, która umożliwia przeskoczenie jej z obydwu stron. Jeździec pokonuje przeszkody w dowolnej kolejności (każdą może dwukrotnie). Na torze może pojawić się przeszkoda zwana Jokerem – trudniejsza i jako jedyna nagradzana 200 punktami. Wygrywa ten, kto w określonym czasie uzbiera najwięcej punktów.

Zrzutka powoduje, że punkty nie są przyznawane, a przeszkoda nie jest odbudowywana i nie jest możliwe zdobycie punktów za jej ponowne pokonanie. Zrzutka Jokera powoduje utratę 200 punktów. Upadek powoduje zakończenie przebiegu, ale zebrane punkty nie przepadają. Nieposłuszeństwa konia skutkują utratą czasu i zebraniem mniejszej ilości punktów bonifikacyjnych.

A na koniec zawody w skokach przez przeszkody które są organizowane w mojej stadninie to znaczy tam gdzie się uczę stadnina MKJ Cwał w Radomiu.

Ito wszystko na dzisiaj mam nadzieje że się spodoba.

Ucho prawdę ci powie

Pies merda ogonem, gdy się cieszy, kot ociera się o nasze nogi i mruczy, ale jak poznać, co czuje koń ? Jaki ma nastrój? Obserwuj jego ... uszy. Ułożenie końskich uszu powie ci, czy twój ulubieniec jest zły, zaciekawiony, czy przestraszony. Zwruć też uwagę na oczy oraz ruchy głowy i szyi.

Boję się !

Przestraszony koń nastawia sztywno uszy, ma rozszeżone źelenice i napięte mięśnie. Zarówno uszy, jak i wzrok są skierowane na przedmiot, którego się obawia. Może nawet z jego powidu całkiem poważnie rozważyć ucieczkę.

Jestem zły !

Koń, który kładzie uszy po sobie, jednocześnie odginając szyję do tyłu, jest zły i zdenerwowany. Uwaga! Niektóre konie mogą próbować ugryźć lub kopnąć ( ustawiają się wówczas zadem do człowieka ).

Bardzo ciekawie ! 

Koń to czujne zwierzę, które bacznie obserwuje otaczający je świat. Gdy coś mu się wydaje interesujące, stawia uszy ,, na sztorc ,, , odwraca się w stronę tego , co go zaciekawiło, i uwagą się przygląda.

Chce mi się spać ...

Senny lub zmęczony kon zwiesza smętnie głowę, uszy odchyla do tyłu i na boki, a także rozluźnia dolną wargę. 

Mam tyle energii!

Kiedy koń jest pobudzony, wygina szyję w łuk, a uszy kładzie do przodu. Może się przytym niespokojnie zachowywać, np. chodzić w miejscu lub rżeć.

Uwaga! Konie reagują nie tylko na rzeczy, które widzą lub słyszą są też bardzo wrażliwe na zapachy.

Siodło i ogłowie

Siodło

Siodło – część rzędu końskiego stanowiąca siedzenie przeznaczone dla jeźdźca. Rusztowanie siodła to tzw. stelaż lub terlica, wykonany z drewna, metalu lub tworzywa sztucznego. Jego pokrycie to część wykonana z wyściółki (najczęściej z plastikowej pianki, dawniej ze słomy lub filcu) i obciągnięta skórą lub sztucznym materiałem. Chroni ona kręgosłup konia przed urazami oraz umożliwia mu swobodę poruszania. Kształt i wyprofilowanie siodła wpływa na dosiad i sylwetkę jeźdźca. Siodła są wytwarzane w różnych rozmiarach oraz ciężarach, tak, aby pasowały do różnych rodzajów koni i jeźdźców.

Części siodła

łęk przedni oraz tylny – najwyższych punktów na początku i końcu siodła,
siedzisko – miejsca pomiędzy łękami,
dwie tybinki – duże płaty skóry po bokach siodła z poduszkami kolanowymi,
podtybinki – małe płaty skóry pod spodem tybinek, które przykrywają przystuły,
przystuły – paski, do których zapina się popręg,
przystulica – kolejny płat grubszej i sztywniejszej skóry na spodniej stronie siodła przylegającego bezpośrednio do czapraka,
popręg – pas zapinany pod brzuchem konia (niekiedy dwa cieńsze na obu końcach siodła – w wypadku siodła westernowego),
puśliska – paski po obu stronach siodła, na których wiszą strzemiona,
strzemiona – metalowe (lub skórzane w wypadku siodła westernowego), półokrągłe "uchwyty" na stopy jeźdźca,
czaprak – dodatkowa podkładka pod siodło z materiału, filcu, futerka lub specjalnego plastyku zapobiegająca odparzeniom grzbietu konia,
terlica – podstawa (stelaż) każdego siodła.

Rodzaje siodeł

Istnieje wiele rodzajów siodeł przystosowanych do różnych potrzeb. Najczęściej używa się siodła ogólnoużytkowego (wszechstronnego). Pozostałe rodzaje to:

siodła skokowe

ujeżdżeniowe

wyścigowe

westernowe

 rajdowe 

 wojskowe (kulbaki) 

siodła do gry w polo

siodła do polowań

W hipoterapii i onoterapii stosuje się siodło u uproszczonej budowie, zwane gapą, które umożliwia wykonywanie zabiegów rehabilitacyjnych. Kobiety biorące udział w zawodach czasami, zgodnie z tradycją XIX wieku używają damskich siodeł.

Ogłowie

Ogłowie (inaczej: uzda, tranzelka) – główna część rzędu jeździeckiego lub uprzęży. Jest to, mówiąc ogólnie, uprząż rzemienna na głowę konia (rzadziej osła lub muła) z wędzidłem wkładanym do pyska zwierzęcia (lub bez – ogłowia bezwędzidłowe, np. hackamore, bosal). Głównym zadaniem ogłowia jest utrzymanie kiełzna (lub paska naciskającego na nos w wypadku ogłowi bezwędzidłowych) we właściwym miejscu w pysku konia.

Ogłowie wędzidłowe składa się z:
wędzidła – metalowego, gumowego lub plastikowego (czasem smakowego np. jabłkowego); występują różne typy wędzideł w zależności od siły działania i budowy – proste, łamane prosto (złożonego z dwóch części) lub łamane podwójnie (z 3 części); tzw. pessoa, munsztuk, pelham, wędzidła z wąsami, pierścieniowe, oliwkowe a także wiele innych
pasków policzkowych – podtrzymujących wędzidło po bokach głowy konia
nagłówka/potylicy – paska za uszami konia
naczółka – paska na czole konia
nachrapnika (nie zawsze)podgardla
wodzy

Ogłowia bezwędzidłowe typu hackamore mają podobną budowę jak ogłowia wędzidłowe, zamiast wędzidła występują metalowe czanki (długie lub krótkie) po bokach pyska z przyczepionymi od góry i dołu paskami. Ogłowia bezwędzidłowe działają na zasadzie nacisku na nos konia.

Części pomocnicze ogłowia to:

wytok – pasek zapięty do popręgu pomiędzy nogami konia, podtrzymywany przez drugi wokół szyi; od góry posiada kółka, przez które przewleczone są wodze – zapobiega szarpaniu głowy konia w górę.

Zapraszam również na moją stronę na fb W grzywie wiatr a w kopytach magia. http://www.facebook.com/konikowi